Tag: rezyliencja

Opublikowane w

Dlaczego w terapii i coachingu indywidualnym bazuję na pracy z ciałem

Your history becomes your biology. Takich słów użyła podczas webinaru Lavinia Plonka, specjalistka od metody Feldenkreisa.

Absolutnie się z nią zgadzam. Krótko i w punkt – nasza historia, nasze doświadczenia kształtują nasze fizyczne i emocjonalne aspekty, budując zarazem strukturę naszego ciała, tworząc połączenia neuronalne. Powstają w ten sposób wewnętrzne wzorce, które kształtują nas i nasze ciało, określają nasze zakresy i schematy ruchowe. One z kolei wpływają na nasze samopoczucie, na to, jak jesteśmy odbierani przez otoczenie, na to, co i jak robimy. Ciało nierozerwalnie połączone z umysłem, z naszym wnętrzem i przeżywaniem. Wzajemny wpływ ciała, umysłu, emocji ma wielkie znaczenie, co obserwuję w pracy z klientami i we mnie samej. Jesteśmy jako istoty całością, pewnym systemem, w którym wszystko jest połączone. Przy takim założeniu możemy przyjąć, że jeżeli zaczniemy pracę w jakimś miejscu, będzie to miało wpływ na całą resztę. Na przykład praca z wzorcami myślowymi i przekonaniami może przynieść widoczną zmianę w postawie naszego ciała, w brzmieniu głosu, czy w wyrazie twarzy. I odwrotnie – praca z oddechem, uważnością na sygnały płynące z ciała, z elastycznością czy stabilnością tegoż ciała otwiera w umyśle przestrzeń i nową świadomość. Tym zmianom służy terapia. Dlatego w pracy terapeutycznej/coachingowej tak ważne jest dla mnie dawanie uwagi całemu człowiekowi, w pełni jego istnienia, we wszelkich przejawach życia, bez skupiania się wyłącznie na zasobach struktur poznawczych czy na zachowaniach i przeżytych doświadczeniach. Jesteśmy czym więcej i możemy plastycznie kształtować się na wielu poziomach. Myślę, że kluczowa jest równowaga w tym, na czym się skupiamy i z czego w sobie korzystamy. W obecnych czasach często jest tak, że nie znamy siebie od strony fizycznej, mamy mało wiedzy o sobie od strony funkcjonowania naszego ciała i tego, jak ukształtowane zostało przez naszą historię. Warto prowadzić pracę nad sobą równolegle w umyśle, emocjach i w ciele fizycznym, włączać ciało i oddech, uczyć się siebie. Im bardziej funkcjonujemy w sferze poznawczej, analitycznej, zadaniowej, tym bardziej potrzebujemy poznać i zaopiekować się swoim ciałem. Odpłaci nam z nawiązką za daną mu uwagę, bo wesprze nas w zmianie narracji na temat naszej historii i pozwoli zmodyfikować niekorzystne wzorce.

Indywidualne sesje terapii i coachingu

Opublikowane w

Dopadł mnie kryzys… więc co z tą motywacją?

Piękny słoneczny i upalny dzień, sobota, przede mną kilka godzin wolnego czasu 🙂

Jedziemy do lasu pobiegać! W taki upał to jedyna fajna opcja, żeby potrenować. Czapka z daszkiem, leciutkie ubranie biegowe, krem z filtrem, soft flask z wodą – i w drogę!

Pierwsze dwa kilometry są całkiem fajne, cieknie ze mnie ale jeszcze jest to całkiem przyjemne. Ale im dłużej, tym gorzej. Zerkam na zegarek i widzę, że poruszam się wolniej, niż zwykle – a to mi się nie podoba. Powoli coś we mnie się naburmusza i złości, zaczyna podsuwać myśli, że jak to tak? Od ponad roku regularnie biegam, mam za sobą spore wyzwania, z którymi sobie poradziłam, a tu nagle upał mi przeszkadza? Że niby jakaś słaba jestem? I przychodzą kolejne myśli, że po co, że bez sensu, że nie daję rady, że chyba upadłam na głowę, żeby sobie takie słabe doznania fundować, że przecież nie znoszę się tak źle czuć… Zaczyna mi być niedobrze z gorąca i gdyby nie obecność mego towarzysza, który biegnie obok, poddałabym się. A tak, to jakoś udaje mi się wykrzesać resztki energii. On jeszcze spokojnie mi tłumaczy, że to normalne, że się tak źle czuję, że trzeba stopniowo przyzwyczaić organizm do innego rodzaju wysiłku. Trafia to do mnie i uspokajam się, jest trochę łatwiej. Ostatnie dwa kilometry jednak przebiegam wolno, robiąc kilka postojów kiedy znajdzie się cień. Jestem wykończona.

Szczerze i z ręką na sercu nie pamiętam, żebym doświadczyła takiego kryzysu biegowego jak teraz. Różnie bywało, szczególnie dlatego, ze przecież zaledwie 1,5 roku temu zaczynałam jako zupełnie początkująca i było naprawdę ciężko. Ale nigdy aż tak. Ciężko fizycznie, ciężko psychicznie – motywacja do kolejnych kroków coraz mniejsza… Razem w takich chwilach jest raźniej, to pewne 🙂 Widzę jednak wyraźnie jeden z aspektów motywacji: że mamy tendencję do motywowania się albo „do”, albo „od”. Czyli innymi słowy podążamy za czymś, czego chcemy, co jest celem i nagrodą, albo wybieramy to, co nas uwalnia od dyskomfortu, nie generuje wysiłku i nie stawia wyzwań – wtedy to samo w sobie już jest naszą wystarczającą nagrodą. I ja tak mam – brak dyskomfortu, wysiłku, wyzwań jest wspaniałą nagrodą 🙂 Medale czy współzawodnictwo mnie nie kręcą. Zastanawiam się, jak to jest, że biegam i dochodzę do wniosku, że z czasem polubiłam to i obudziłam w jakimś stopniu motywację wewnętrzną, szczególnie że regularny trening oznacza możliwość biegania w górach, a to jest przepiękne. Plus mam motywację zewnętrzną, bo jestem w klubie biegowym, gdzie treningi odbywają się regularnie. I tu chyba dobrze dla mnie, że nie kręci mnie współzawodnictwo, bo jestem tak bardzo na szarym końcu w porównaniu z innymi zawodnikami, że po pierwszym treningu zrezygnowałabym 🙂 A ja zostałam i robię swoje!

Co jeszcze pomaga się motywować? Na pewno grupa lub partner biegowy – umawiamy się, daty treningów wpisane w kalendarz i łatwiej się zmobilizować do wyjścia z domu. A kiedy już biegnę, są ze mną inni, którzy też przeżywają podobne wzloty i upadki, albo mają doświadczenie, którym się podzielą i wesprą na duchu. Umawianie się z kimś to część rutyny, wykształconego nawyku, dzięki któremu działamy niejako z automatu i po prostu wychodzę pobiegać, bo dajmy na to jest czwartek rano i jest to dzień treningowy. Nie ma miejsca na ciągłe decydowanie, a tym samym dawanie pola do zmian czy odpuszczania. Warto też ustanowić sobie konkretny cel, a potem podzielić drogę do niego na pomniejsze cele, realne do zaplanowania, osiągania. Bo wielki kawał sera jemy po kawałku 🙂 Kiedy wykonam jakiś etap, jestem zadowolona, widzę postęp – nawet niewielki- i mogę utrzymać motywację, by iść (biec!) dalej. Krok po kroku, bliżej celu. Gdybym od razu widziała przed sobą ultrapółmaraton w Transylwanii, byłabym w takiej panice i zniechęceniu, że poddałabym się. Miałam jednak przygotowanie treningowe, rozłożone w czasie, które – choć trudne –  było wykonalne. I pobiegłam, dałam sobie radę i wspominam to jakie świetne doświadczenie. Jednym z moich celów biegowych jest też budowanie rezyliencji, czyli szeroko pojętej odporności. Zwiększam swoje zasoby i siły fizyczne, uczę się wpływać pozytywnie na procesy myślowe i obejmuję swoje emocje. Zmiany we mnie są zauważalne, już nie myślę o sobie jak o słabej fizycznie kobiecie, mam też więcej wiary i zaufania do siebie i mniej się obawiam wyzwań. Jeśli więc myślisz o bieganiu, zacznij. Naprawdę warto.

Opublikowane w

Ach ten stres! – moje wielkie zaskoczenie

Miałam wielką przyjemność prowadzić webinar „Stress management” dla dużej międzynarodowej firmy. Przyjemność, bo to ciekawy temat i bardzo się ludziom przydaje, są zaciekawieni i widać od razu, że mogą skorzystać.

Podczas webinaru mieliśmy i trochę podstaw na temat genezy stresu i zarządzania nim, i  trochę prostych, ale bardzo  przydatnych ćwiczeń i praktyk. Na koniec był czas na pytania. I tu czekało mnie wielkie zaskoczenie. Jednym z pytań było, skąd wiadomo, że się jest zestresowanym. Pytanie zadała osoba, która powiedziała też, że zupełnie nic o sobie pod tym względem nie wie. Że źle się czuje, nie ma energii ale nie wie, czy to może być stres.  Byłam wdzięczna za to pytanie. Zapomniałam już, jak to jest w ogóle siebie nie czuć, nie rozumieć swego ciała i nie odczytywać sygnałów. Pomyślałam, że od tego powinniśmy jako ludzie zacząć: od zatrzymania się, przypomnienia sobie jak to jest czuć, zauważać swoje reakcje, umieć zaobserwować swoje myśli i od nauczenia się na nowo siebie. Możemy wtedy rozpoznać swoje reakcje / przejawy świadczące o możliwym stresie. O ileż łatwiej jest wtedy dobrze o siebie zadbać i nauczyć się dobrych sposobów na stres.

Ja sama wiem, jak wiele mi daje uważność, skupienie na ciele i oddechu, przyjmowanie pozycji obserwatora wobec tego, co się wydarza, widzenie swoich schematów, które wpływają na sposób interpretowania rzeczywistości. Od wielu lat dzięki temu zdecydowanie lepiej sobie radzę w trudnych sytuacjach (i mniej pochopnie klasyfikuję je jako trudne czy dyskomfortowe), szybciej się uspokajam albo zauważam myśli, od których już tylko krok mnie dzieli od wejścia w uruchomienie się. Mogę się zatrzymać na czas, a jeśli nie uda mi się w tym momencie świadomie zareagować, zawsze jeszcze mam szansę później, kiedy mogę zauważyć, nazwać i zrozumieć swoje pobudzenie. Wtedy mogę nazwać niezaspokojone potrzeby i wymyślić adekwatny sposób zajęcia się nimi. To buduje rezyliencję.

Niesamowite, co potrafimy sobie wkręcić i jak bardzo wprowadzamy się w stan niekorzystnego pobudzenia, jeśli w porę nie zrobimy pauzy i nie zatrzymamy tej spirali. Wtedy to, że ktoś nie ruszy natychmiast na zielonym świetle może wygenerować złość i stek przekleństw, a brak kawy, kiedy przyjdziemy rano do biura może nas wprawić w fatalny humor, który będziemy utrzymywać chodząc po firmie i psiocząc bez końca. I po co? Mam czasem wrażenie, że jesteśmy uzależnieni od tego pobudzenia, przeżywania skrajnych emocji, ekspresji tychże na różne sposoby… A pewnie nikt nas wcześniej nie nauczył adekwatnego podejścia do dyskomfortu czy problemów, nie pokazał jak można inaczej radzić sobie w trudnych sytuacjach. Życzyłabym sobie i nam, żebyśmy mieli coraz więcej okazji do dobrego dla nas  przeżywania wszystkiego, co się pojawia na naszej drodze. Żebyśmy się nawzajem uczyli lepiej sobie radzić i jak kręgi na wodzie rozprzestrzeniali to dalej.

 

Opublikowane w

Jak pokonałam swój lęk… Baran Ultra Race 2022

Kolejne wyzwanie za mną!
Zimowy Baran Ultra Race na Baranią Górę 🙂 25,7 km
Piękna pogoda i widoki!
I niezła adrenalina na trawersie – stromo, oblodzone i chwilami tak wąsko ze tylko na szerokość stopy – a ja bez raczków 🤣 No działo się!
Tym razem bieg zimowy, gdzie jak nigdy przedtem na żadnym biegu potrzebowałam być wsparciem dla samej siebie. Ten stromy, oblodzony i wąski trawers to było wielkie zetknięcie się z moim lękiem. Mam lęk wysokości i wrażenie zaburzenia równowagi, czasem wręcz mdłości, kiedy mam wejść na cokolwiek co nie ma barierek, albo jest prześwitujące czy ażurowe…. Kto doświadcza podobnych lęków, wie o czym mówię 🙂
A tu musiałam iść naprzód mimo wysokości i oblodzonej wąskiej stromizny. Dobrze było mieć w zanadrzu te najprostsze, a zarazem najskuteczniejsze sposoby na skupienie i uspokojenie. Wspierający dialog wewnętrzny, uwaga na oddechu, mantrowanie, perspektywa najbliższego kroku, nie dalej. Cały czas powtarzałam sobie: wdech i wydech Martuś; jesteś bezpieczna; teraz prawa noga bada, gdzie może stabilnie stanąć, a teraz lewa noga; krok po kroku kochana, masz czas; weź wdech i z wydechem znów kolejny krok.
I tak przeszłam te najgorsze 100 metrów, uff…
A dziś w górach, na drugi dzień po tym doświadczeniu, zauważyłam, ze boję się takich miejsc o wiele mniej. Bardzo mnie to cieszy 🙂
Fakt, dziś na podejściu z łańcuchem mój lęk mnie pokonał i zrobiłam odwrót 🤣 ale już wiem, ze kolejny raz się uda.
0:09 / 0:21
Opublikowane w

Krąg Kobiet luty 2022

Kochane Kobiety, wraz z Tatianą dziękujemy za wspólne bycie i niezapomniane chwile na dzisiejszym Kręgu Kobiet.
Autentycznie, ciepło, blisko.
Mogłyśmy być sobą, wyrazić to, co było w nas prawdziwe i pokazać to. Niesamowite jak zawsze jest to, że bez względu na naszą historię potrafimy czuć kobiecą więź i zaufanie, że jesteśmy rozumiane.
Wczoraj na Kręgu byłyśmy bardzo blisko Ukrainy. Dziś, w dniu inwazji, tym bardziej jesteśmy. Ukraina jest Kobietą
Następny krąg już w marcu, w sobotę 26 ego w godzinach 10-13. Rezerwujcie czas!
Do zobaczenia!
Opublikowane w

Co to był za rok! Podsumowanie 2021

Ach, co to był za rok 🙂
Rok, w którym palmę pierwszeństwa przejęły zdecydowanie i bezapelacyjnie moje pierwsze razy. Uświadamiam sobie, jak wiele rzeczy zrobiłam czy doświadczyłam po raz pierwszy, świadomie stając do nowego, nieznanego, czasem z ochotą, czasem trochę w oporze. Zmienia też to, jak siebie postrzegam – daję sobie coraz więcej swobody i zaufania do siebie, rzadziej się wycofuję a bardziej otwieram. Napawa mnie to radością i budzi apetyt na więcej 🙂

Moje pierwsze razy w 2021

⦁ pierwszy rok, kiedy regularnie biegam, choć myślałam, że to nie dla mnie. Nie znosiłam biegania, zawsze najwolniejsza na wf – brrr! I ta nuda jak trzeba było robić kolejne kółka… Kilka lat temu zrobiłam małą przymiarkę do biegania, skończyło się kolejną poważną kontuzją kolana i zniechęciło mnie to już całkiem. Aż do teraz.  Biegam regularnie, niezbyt szybko, fakt, ale za to w równym tempie i całkiem długo daję radę. Otworzyło mi to nowe możliwości: ultra czyli w terenie, po górach. Zero nudy! Piękne widoki, niesamowite doznania, co krok coś się dzieje na trasie. A kolano lubi teren, nie nadwyręża się niepotrzebnie na asfalcie. Bardzo też lubi specjalnie dobrane dla niego buty biegowe – dzięki nim nic się nie dzieje, nic nie boli. Myślałam też wcześniej, że kobiecość, wrażliwość i delikatność czynią ze mnie delikatesik, francuskiego pieska – a dzięki bieganiu widzę, że jestem silną kobietą 🙂

⦁ pierwszy udział w zawodach – i od razu w Rzeźniku w Bieszczadach 🙂 jak nakładałam czipa na nogę, wciąż jeszcze nie wierzyłam, że to robię. A było pięknie! Ciężko, czasami bardzo, ale im dalej do przodu, tym więcej zaufania, że dobiegnę mimo zmęczenia. Niby tylko 12 kilometrów, jednak góry, błoto po kolana i brak wcześniejszego doświadczenia robiły swoje. Był to wysiłek i dałam radę!

⦁ pierwszy wygrany puchar – najśmieszniejsza sytuacja, bo to był mój drugi start, w koszmarnym upale i tylko na 5 km, więc liczyła się prędkość – której nie mam…  A jednak dobiegłam po puchar za 3. miejsce w kategorii, dopingując się nawzajem z młodym chłopakiem, który też ledwie zipał i mówił: Da Pani radę 🙂

⦁ pierwszy półmaraton ultra – Tour de Zbój to jak dotąd najpiękniejsze doznanie biegowe. Na ukochanym Roztoczu (gdzie wbrew pozorom pewne górki są), śladami dziecięcych wakacji, w zachwycie nad tym, co widzę wokół, w zabawie i śmiechu, kiedy walczyłam o życie w koszmarnym błocie i kałużach. I we wdzięczności do pewnego chłopaka, który na bardzo stromym zbiegu i wyślizganym błocie podał mi rękę i oszczędził mi zjazdu na tyłku do bagna 🙂

⦁ pierwszy webinar o rezyliencji po angielsku – taka frajda, że do tej pory się cieszę na samą myśl! Rezyliencja mnie fascynuje, chcę i lubię się nią dzielić, bo widzę, jak wiele to wnosi do życia, znacząco podnosi jego jakość. Kiedy więc pewna amerykańska firma poprosiła mnie o poprowadzenie webinaru o rezyliencji i praktycznych jej zastosowaniach, nie mogłam się doczekać! Jakoś tak jest, że prowadzenie szkoleń po angielsku nastraja mnie wewnętrznie nieco inaczej; granice naszego języka są granicami naszego świata – może to o tę inną przestrzeń chodzi? Czułam się spełniona 🙂

⦁ pierwsze programy szkoleniowe prowadzone na click meetingu – polubiłam prowadzenie szkoleń online, choć myślałam, że realny kontakt z grupą jest niezbędny, by w pełni objąć grupę uwagą i dać prawdziwą jakość. Tymczasem bardzo szybko odnaleźliśmy się w tej wirtualnej rzeczywistości, a mnie jako trenera zmotywowało to do wymyślania nowych sposobów na zaangażowanie uczestników. Korzystałam z fajnych narzędzi, polecam miro.com i quizme.

⦁ pierwszy rok uczestniczenia w zajęciach online w Rice University – bardzo dobrze przygotowane merytorycznie i praktycznie zajęcia, poszerzające moją wiedzę i praktykę o zastosowania psychologii i neurobiologii w podejściu mindfulness, well-being, resilience. 

⦁ pierwszy rok prowadzenia zajęć z praktyki właściwego oddychania, rozciągania i regeneracji – dzięki temu mogę wspierać biegaczy. Widzę różnicę już po pierwszych zajęciach; potrzebna nam wiedza i świadomość, a następnie praktyka, by łączyć trening fizyczny ze świadomością ciała, oddechu, procesów mentalnych. Wtedy naprawdę możemy więcej, robiąc mniej 🙂

⦁ pierwszy projekt wnętrza, w którym większość podłóg stanowi kamień – przepiękne płyty onyksowe. Jestem bardzo ciekawa efektu końcowego, choć już teraz wnętrze zapiera dech! 

⦁ pierwsze latanie we fly spot – rety! Ale to była jazda bez trzymanki! Weszłam do tunelu z taka pewnością i zaufaniem, że sama się zdziwiłam. Piękne doświadczenie unoszenia się w powietrzu… a zarazem mocne czucie ciała i tego, jak każdy, najmniejszy ruch ma znaczenie i może albo pomóc płynąć, albo spowoduje, że Cię przetrzepie i wykręci na wszystkie strony. Płynęłam 🙂

⦁ pierwsze znaczenie trasy biegowej i kolarskiej – co za frajda! Robisz tak, żeby trasa była zabezpieczona, doskonale widoczna i by nikt się nie zgubił. Czasem trzeba coś poprawić, coś usunąć czy uprzątnąć z trasy, czasem dodać barierki czy taśmy – a wszystko w tempie tuż przed pierwszymi zawodnikami 🙂

⦁ pierwszy raz mama już dwójki dorosłych dzieci – tak, tak, oboje są już dorośli! – i nie wiem, kiedy ten czas zleciał 🙂 Wiem, że oprócz tego, że bardzo ich kocham, bo to moje dzieci, to jeszcze bardzo ich oboje lubię jako ludzi, są tak ciekawi dla mnie i tyle fajnych rzeczy można z nimi doświadczyć. I nikt mnie tyle nie nauczył, co oni – o mnie samej, o życiu, o byciu…

⦁ pierwszy raz sama na szlakach górskich – ja i góry? Owszem, czasami, na krótkich odcinkach, bardziej z przypadku, niż chęci. A teraz – uwielbiam, szczególnie cenię chwile samotności, wyciszenia na szlaku, kiedy słyszę ciszę i swój oddech, czuję rytm ciała i za nim podążam, kiedy patrzę wokół i się cieszę, kiedy moje myśli swobodnie płyną i wszystko się we mnie układa… Pokochałam góry, choć myślałam, że jestem wyłącznie morskim stworzeniem. Woda to mój żywioł, pływanie wpław, na desce, w kajaku… im większa woda, morze, ocean tym lepiej. Uwielbiam! Ale ten rok mnie otworzył na piękno gór. Medytacja w ruchu, we wspinaniu się, bieganiu po górach to piękna nowa jakość dla mnie. Szczególnie gdy szlak pusty i można się poczuć, jakby nie było nic poza tu i teraz, tylko ja i góry.

⦁ pierwszy sernik pieczony w kąpieli wodnej – taka pycha, że się oderwać nie można, kremowość niczym aksamit na podniebieniu 🙂 Po przepis odsyłam na mojewypieki.com  do przepisu na sernik z białą czekoladą.

⦁ pierwszy czerwony płaszcz – kupiony w Citta Alta w Bergamo tuż przed Świętami, otulający ciepłem i nastrojem wyjątkowych chwil. Pragnęłam czerwieni odkąd moja klientka weszła na sesję w malinowej sukni… Płaszcz na wystawie tylko to potwierdził: weszłam, włożyłam, kupiłam 🙂

⦁ pierwszy rok kiedy jako dorosła kobieta chodzę po tym świecie i dobrze się czuję jako ciemna blondynka (tak jak wtedy, gdy byłam dziewczynką), choc całe życie, od 19 roku życia farbowałam się na ciemno.

Ciekawa jestem, czy patrzyliście kiedyś na miniony rok z perspektywy swoich pierwszych razów. Może zrobisz to teraz? 

A jeśli masz ochotę podsumować miniony rok z nieco innej perspektywy, dzielę się tu z Tobą narzędziem przygotowanym w tym celu dla moich klientów coachingowych.